3.ทบทวนวรรณกรรมที่เกี่ยวข้อง

         สุวิมล ติรกานันท์ (2548:53) กล่าว่าการทบทวนวรรณกรรมที่เกี่ยวข้องนั้นมี 5 ประการ ดังนี้

1. ป้องกันการทำซ้ำซ้อน

2. ทำให้สามารถกำหนดขอบเขตได้ชัดเจนไม่กว้างหรือแคบจนเกินไป

3. ทำให้ผู้วิจัยเสนอแนวคิดหรืออภิปรายผลงานวิจัยที่ค้นพบได้ถูกต้องและกว้างขว้างครอบคลุมประเด็นที่ต้องศึกษา

4. เตรียมการป้องกันความคลาดเคลื่อนเนื่องจากตัวแปรแทรกซ้อน

5. ช่วยทำให้ผู้วิจัยมีความรู้ในเรื่องที่ทำการวิจัยมากขึ้น เป็นการทบทวนความรู้เดิมและเพิ่มเติมความรู้ใหม่ ในเวลาเดียวกัน

         องอาจ นัยพัฒน์ (2548:63-64) กล่าวว่า การทบทวนวรรณกรรมที่เกี่ยวข้องนั้นมีทั้งหมด 6 ประการ ดังนี้

1. ช่วยให้นักวิจัยได้กรอบแนวคิดทฤษฎีในการวิจัย

2. ช่วยในการนิยามและกำหนดขอบเขตของหัวข้อปัญหาการวิจัย

3. ช่วยหลีกเลี่ยงการทำวิจัยที่มีความสำคัญน้อยและซ้ำซ้อนกัน

4. ช่วยในการกำหนดและปรับปรุงระเบียบวิธีการวิจัย

5. ช่วยในการตั้งสมมติฐานในการวิจัยเป็นไปอย่างถูกต้องเหมาะสม

6. ช่วยให้ได้แนวทางใหม่สำหรับการวิจัยในโอกาสต่อไป

        ล้วน สายยศ และ อังคนาสายยศ (2528:34-35) กล่าวว่าการทบทวนวรรณกรรมที่เกี่ยวข้องมี 7 ประการ ดังนี้

1.  เพื่อค้นหาความจริงเป็นความจริงระดับสูงที่ผ่านการพิสูจน์แล้วว่าเป็นอย่างไร

2.  เพื่อช่วยในการนิยามปัญหา นิยามเรื่องวิจัยให้กระจ่าง มีทิศทางที่ชัดเจน

3.  ช่วยในการเลือกหัวข้อวิจัยได้ตรงจุดมากขึ้น

4.  ช่วยให้ทราบเทคนิคการวิจัย

5.  หลีกเลี่ยงความซ้ำซ้อน

6.  ช่วยในการแปลความหมายข้อมูล

7.  ช่วยในการจัดทำรายงานวิจัยได้ถูกต้อง

สรุป

การทบทวนวรรณกรรมที่เกี่ยวข้องนั้นมี  7 ประการ ดังนี้

1. ทำให้สามารถกำหนดขอบเขตได้ชัดเจนไม่กว้างหรือแคบจนเกินไป2. ทำให้ผู้วิจัยเสนอแนวคิดหรืออภิปรายผลงานวิจัยที่ค้นพบได้ถูกต้องและกว้างขว้างครอบคลุมประเด็นที่ต้องศึกษา
3.  ช่วยในการเลือกหัวข้อวิจัยได้ตรงจุดมากขึ้น
4.  หลีกเลี่ยงความซ้ำซ้อน
5.  ช่วยทำให้ผู้วิจัยมีความรู้ในเรื่องที่ทำการวิจัยมากขึ้น เป็นการทบทวนความรู้เดิมและเพิ่มเติมความรู้ใหม่ ในเวลาเดียวกัน
6.  เพื่อค้นหาความจริงเป็นความจริงระดับสูงที่ผ่านการพิสูจน์แล้วว่าเป็นอย่างไร
7.  ช่วยหลีกเลี่ยงการทำวิจัยที่มีความสำคัญน้อยและซ้ำซ้อนกัน

อ้างอิง

ล้วน สายยศ และ อังคนา สายยศ. (2528).  สถิติเพื่ออการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์. ปทุมธานี : บริษัท ศูนย์หนังสือดร.ศรีสง่าจำกัด.

สุวิมล ติรภานันท์. (2548).  ระเบียบการวิจัยทางสังคมศาสตร์.  กรุงเทพฯ : แนวทางสู่การปฏิบัติ : คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง

องอาจ นัยพัฒน์. (2548).  วิธีวิทยาการวิจัยเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์.กรุงเทพ : ศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ